Φαντάζομαι, σχεδιάζω, υλοποιώ

Όπως είχε αναφερθεί στο πρώτο Φύλλο του δ, το βιβλίο της ανθρώπινης ιστορίας γυρίζει σελίδα. Αυτή η «διαδικασία» κρύβει κινδύνους αλλά και ευκαιρίες τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Στο πλαίσιο αυτό οι σκέψεις και ο διάλογος που αναπτύσσεται μέσα από τον δ αποτελούν μια διέξοδο από τον στενάχωρο ευνουχισμό των ονείρων που η τηλεοπτική προπαγάνδα και η πραγματικότητα επιβάλλει.

Στο διάστημα που μεσολάβησε, ο διαδρωμέας απέκτησε περισσότερους «φορείς» του και αναπτύσσει όλο και πιο πλούσιες σε περιεχόμενο συζητήσεις για επίκαιρα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά θέματα. Ένα μέρος αυτών αποδίδονται γραπτώς στον παρόν Φύλλο το οποίο επιθυμεί να θέσει υπό συζήτηση το πλαίσιο και την ουσία θεμάτων που «επηρεάζουμε», όπως είναι οι ανάγκες των κοινοτήτων μας και η ικανοποίησή τους.


Προτού αναγνώσετε τη συνέχεια είναι απαραίτητο να υπενθυμίσουμε ότι επιθυμία και απόφαση του δ δεν είναι η καταγγελία αλλά η πρόταση. Δεν είναι η άρνηση αλλά η προοπτική πνευματικής και υλικής ανάπτυξης της κοινωνίας μας. Η βελτίωση της ζωής μας.

Κάθε οντότητα, λοιπόν, οφείλει για τη βελτίωσή της να θέτει στόχους. Πόσω μάλλον όταν ξεκινά η περίοδος εργασίας (αφαιρώντας τους “μαγικούς” μήνες του ελληνικού Ιουλίου και Αυγούστου).


Στο περιθώριο, λοιπόν, των ηλεκτρονικών και δια ζώσης Συναντήσεων του δ, οι συμμέτοχοι κατέληξαν σε ένα περίγραμμα σκέψεων για άμεσα αλλά και μακρόπνοα έργα που αφορούν στην περιοχή της κεντρικής και νότιας Βοιωτίας.


Είχε μακροσκελώς αναπτυχθεί στο πρώτο Φύλλο η ανάγκη να υπερκεραστούν στείρα κοινωνικά συμπλέγματα (βλ. diadromeas.gr/Πατριωτισμός του Πολίτη) που διαιρούν την κοινωνία μας χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα για κανέναν. Επίσης, είχε τεθεί ο Στόχος της προβολής των όσο δυνατόν εμπεριστατωμένων απόψεών μας (βλ. diadromeas.gr/Στόχοι).


Στο πλαίσιο αυτό θα επισημανθούν κάποιες δημόσιες εργασίες διαχωρισμένες για λόγους ευκολίας κατά την ανάγνωση σε:

• Υποδομές
• Οικονομία
• Μικρά Τοπικά
• Θήβα

Μιλώντας για στόχους που θέλουμε να φτάσουμε, μιλάμε ουσιαστικά και για τα βήματα που πρέπει ένα- ένα να κάνουμε ώστε να τους φτάσουμε. Τα όνειρα και οι ανάγκες μιας κοινωνίας δεν λήγουν, ούτε επανεκκινούν με την έναρξη και τη λήξη μιας εκλογικής διαδικασίας ανάδειξης τοπικών ταγών. Μια κοινωνία αφού τα προσδιορίσει πρέπει να διεκδικεί και να «δουλεύει» για αυτά με συνέχεια και συνέπεια. Χωρίς διακοπή. Αυτό πρέπει να κάνει και ο εντολοδόχος της. Ο νυν και ο επόμενος και ο παραεπόμενος.


Οι μέρες που διάγουμε είναι «ισχνών αγελάδων», όπως λέγεται η συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας. Τα δημόσια οικονομικά και τα έσοδα των ΟΤΑ έχουν συρρικνωθεί πρωτοφανώς. Οι έλεγχοι έχουν ενταθεί και οι διαδικασίες έχουν γίνει πολυπλοκότερες πάνω σε έναν μηχανισμό που αποτελεί συνώνυμο της αυθαιρεσίας και των νεφελωδών αποφάσεων σε πανελλαδικό επίπεδο. Αυτή η συγκυρία πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη προτού ενσκήψει κανείς πάνω σε θέματα τοπικής διοίκησης.


Έχοντας αυτό κατά νου, ο δ διαχωρίζει ότι σχεδόν κάθε πρόταση δισδιάστατα χρονικά. Δηλαδή, θέτει τον στόχο (που συνήθως θέλει χρόνο και χρήμα) αλλά προχωρά και στην πρόταση άμεσων και ολιγοδάπανων βημάτων για τη βελτίωση της ζωής των πολιτών. Είναι, νομίζουμε, αφελές να πιστεύει κανείς ότι δεν υπάρχουν πράγματα που με λίγα χρήματα, αλλά με διάθεση, μπορούν να υλοποιηθούν από μια τοπική αυτοδιοίκηση. Αυτά μπορούν να είναι η ολοκλήρωση ενός μικρού έργου ή το πρώτο βήμα ενός μεγάλου.


Σε κάθε περίπτωση, αναδεικνύεται η ανάγκη ενός σχεδίου. Ενός πλάνου δράσης. Ενός προγράμματος που δεν θα αναιρείται κάθε 4 περίπου χρόνια ή που δεν θα ματαιώνεται λόγω έλλειψης σοβαρών λόγων.


Ο γέγονε  γέγονε…


Κάθε νοικοκυριό και κάθε συλλογικότητα, είτε αυτό είναι μια επιχείρηση, είτε ένας Δημόσιος Οργανισμός, όπως οι ΟΤΑ, οφείλουν να μεγιστοποιούν το αποτέλεσμα που επιφέρει κάθε χρηματική μονάδα που χρησιμοποιούν. Αυτό σημαίνει ότι κάθε ευρώ πρέπει να χρησιμοποιείται με τέτοιον τρόπο ώστε να ικανοποιείται η ανάγκη για την οποία ξοδεύτηκε για το μέγιστο του χρόνου που οι συνθήκες και η τεχνολογία επιτρέπουν.


Ακόμη πιο απλά. Ό,τι φτιάχνεται δεν πρέπει να ξαναφτιάχνεται. Αυτό σημαίνει έλεγχος των εργολάβων, αυστηρές προδιαγραφές & τήρησή τους. Η λογική της «αρπακόλλα», για λόγους ψηφοθηρικούς ή μη, έφθασε στο τέλος της, ειδικά όταν η χώρα στερείται χρηματικών αποθεμάτων. Στην ανέχεια και στο χαμηλό βιοτικό επίπεδο δεν χωρά πολιτικό κόστος. Το κοινωνικό κόστος δεν επιδέχεται ελαστικότητα και αναποτελεσματικότητα που το οξύνει.