Σύμφωνα με τα σχολικά βιβλία, το πολιτειακό μας σύστημα το συγκροτούν οι λεγόμενες 3 εξουσίες (Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική) που ουσιαστικά είναι και οι φορείς της Πολιτικής. Η αποστολή δε της Πολιτικής είναι, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη (Ηθικά Νικομάχεια 1094b), ανθρωπιστική και όχι υποβιβαστική του ανθρώπου σε υπηρετικό στοιχείο της. Μέσα από την ηθελημένη αλλοίωση της έννοιάς της αλλά και από την ηθελημένη ανομία οδηγείται κάθε κοινωνική… κρίση.
Παρότι όλες οι δυτικές ανεπτυγμένες χώρες θεωρούνται δημοκρατικές, στην ουσία είναι ολιγαρχικές. Και αυτό γιατί ο Πολίτης δεν έχει καμία συμμετοχή στις αποφάσεις. Αυτό, βέβαια, ισχύει σε μεγαλύτερο βαθμό στην Ελλάδα.
Η μοναδική δυνατότητα του Έλληνα πολίτη είναι να εκλέγει τους υποψήφιους Βουλευτές που θα τον «εκπροσωπούν» για 4 χρόνια. Όποια άλλη δυνατότητα επιρροής έχει δοθεί, μέχρι στιγμής, στον πολίτη, έχει προδώσει γρήγορα τον υποκριτικό της χαρακτήρα.
Όπως είναι γνωστό, το κύριο θεμέλιο του πολιτεύματος είναι το Σύνταγμά μας. Μια κορυφαία νομική βάση η οποία, δυστυχώς, αυτοαναιρείται σε αρκετές περιπτώσεις. Με αυτόν τον τρόπο δίνεται η δυνατότητα να καταλύονται βασικοί του πυλώνες μέσα από νομοθετήματα της Βουλής. Νομοθετήματα που, μεταξύ των άλλων, δεν επιτρέπουν τον έλεγχο της εξουσίας από κανέναν άλλο παρά μόνον από την ίδια.
Το σημαντικότερο, μάλιστα, άρθρο του Συντάγματος, που ορίζει λαϊκή κυριαρχία, είναι δυστυχώς ανεφάρμοστο. Αυτή τη στιγμή ο πολίτης δεν έχει το δικαίωμα να απορρίψει μια κυβερνητική επιλογή, ακόμα κι αν διαφωνεί το σύνολο της κοινωνίας με αυτήν. Μάλιστα, δεν υπάρχει τρόπος να αμφισβητηθεί, με κανέναν τρόπο, καμία επιλογή της εκάστοτε κυβέρνησης. Ο λαός δεν έχει την δυνατότητα από το σημερινό Σύνταγμα να ζητήσει δημοψήφισμα για τίποτα. Ούτε καν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει αυτήν την δυνατότητα. Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι η δημοκρατία στην οποία αναφέρεται το πολίτευμα της χώρας μας είναι μια κατ’ επίφαση δημοκρατία. Είναι η ολιγαρχία των 300.
Αναδεικνύεται, δηλαδή, ως πρωταρχική ανάγκη μια αλλαγή στο Σύνταγμα της χώρας. Όμως, αυτή η αλλαγή είναι αδύνατο να προέλθει από την ολιγαρχία που, δυστυχώς, νομοθετεί τόσα χρόνια λαμβάνοντας υπ’ όψιν μόνο τη συνέχιση της κυριαρχίας της («στόχος του κάθε Ηγεμόνα είναι να παραμείνει στην εξουσία & όχι η πρόοδος»- Μακιαβέλι, Ηγεμόνας- ελεύθερη μεταφορά). Άρα, αυτό το έργο θα πρέπει να το αναλάβει η Δικαιοσύνη αφού πρώτα ανεξαρτητοποιηθεί η διοίκησή της από την Κυβέρνηση. Διότι ως τώρα όλοι οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης ορίζονται από την Βουλή και άρα είναι υποτελείς της εκάστοτε Κυβέρνησης, με ότι αυτό συνεπάγεται…
Όλα τα παραπάνω δίνουν το περίγραμμα μιας αυτονόητης ανάγκης να επαναπροσδιοριστεί η δομή της διοίκησής μας. Να ανακτήσει η κοινωνία την κυριαρχία της επί των θεσμών.
Όταν επιτευχθεί το παραπάνω τότε πρέπει να προχωρήσουμε και στο επόμενο απαραίτητο βήμα. Ένα μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι καταπάτηση της νομοθεσίας και ταυτόχρονα η ατιμωρησία. Αυτό είναι και ένα ακόμη τμήμα της… ρίζας του κακού που οδήγησε τη χώρα στη σημερινή κρίση. Νόμοι που δεν εφαρμόζονται, ανεξέλεγκτοι ελεγκτές και ανέλεγκτοι ελεγχόμενοι. Μάλιστα, όσο πιο ψηλά πάμε στην οικονομική πυραμίδα της κοινωνίας όλο και συχνότερα συναντούμε διαφθορά. Και αυτό είναι αποτέλεσμα του ότι δεν υπάρχει μηχανισμός ελέγχου της εξουσίας. Έτσι, ο κάθε πρωθυπουργός λειτουργεί σαν φύλακας των συμφερόντων του κόμματος αλλά και εκείνων των επιχειρηματικών συμφερόντων που το «στηρίζουν».
Ο Ισοκράτης δίδασκε, μεταξύ των άλλων, αρετές διαχείρισης ζητημάτων του οίκου και της πόλης, δείχνοντας έτσι τη σύνδεση που πρέπει να υπάρχει μεταξύ τους. Υπό αυτό το πρίσμα, πρέπει να υπάρξουν αλλαγές και στη λειτουργία των κομμάτων. Σε αυτό που αρχικά διοικεί ο Πρόεδρος προτού γίνει Πρωθυπουργός. Συγκεκριμένα, πρέπει να υπάρχει έλεγχος από τον λαό τόσο στις επιλογές των κομμάτων και όσο και στα οικονομικά τους.
Αυτή τη στιγμή, σχεδόν το σύνολο των κομμάτων δίνουν τη δυνατότητα να εκλεγούν στο βουλευτικό αξίωμα μόνον εκείνοι που ορίζει ο αρχηγός του κόμματος. Και αυτό γίνεται με αδιαφανείς διαδικασίες και με κριτήρια που δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν το καλό της Ελλάδας. Φυσικά, ούτε λόγος δε γίνεται για αξιολόγηση των υποψηφίων. Έτσι, έχουμε στη Βουλή τα τελευταία χρόνια «εκπροσώπους» που η κενότητά τους είναι επικινδυνότερη απ’ αυτή των κενών εδράνων.
Όλα αυτά κι άλλα πολλά είναι οι αιτίες για τις οποίες καλούμαστε σαν κοινωνία να βρούμε τις λύσεις. Και παρότι οι συνθήκες φαίνονται αρνητικές, ίσως ποτέ δεν ήταν καταλληλότερες στη σύγχρονη ιστορία. Διότι αυτή τη στιγμή όλα τα προβλήματα φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού και έτσι δεν χρειάζεται διάγνωση. Αυτό που χρειάζεται είναι η λύση.
Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα από μια πιο αισιόδοξη οπτική γωνία κι ας προχωρήσουμε αρχικά στην υλοποίηση των αυτονόητων. Δηλαδή πρέπει να δίνεται η δυνατότητα στον πολίτη:
- να ζητά δημοψήφισμα για θέματα υψίστης σημασίας, σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο
- να καταθέτει νομοσχέδιο ή να ζητά κατάργηση ισχύοντος νόμου
- να αίρει την εμπιστοσύνη του σε εκλεγμένους αξιωματούχους
Ακόμη πρέπει να υπάρχουν:
- κριτήρια καταλληλότητας των υποψηφίων Βουλευτών και προκριματικές εκλογές των υποψηφίων από το εκλογικό σώμα
- επαναπροσδιορισμός των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των Βουλευτών, των Υπουργών, του Πρωθυπουργού και, ίσως, του Προέδρου
- νέος εκλογικός νόμος, αναλογικότερος που να προσμετρά όλες τις τάσεις του εκλογικού σώματος, συμπεριλαμβανομένου του λευκού
Τα παραπάνω αποτελούν το πρώτο σημείο από το οποίο θα τραβήξουμε μια μεγάλη ευθεία που θα σβήσει τη μιζέρια και τον παραλογισμό. Προφανώς, δηλαδή, καθετί απαιτεί περαιτέρω ανάλυση στην οποία μπορεί κανείς να διαφωνήσει. Πιστεύουμε, όμως, ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς ότι η εξουσία πρέπει να πηγάζει από την κοινωνία και οι επιλογές αυτού του είδους της εξουσίας να τηρούνται και να εφαρμόζονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε ο σχολιασμός σας να μην είναι προσβλητικός καθώς και να μην αναφέρεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Σε κάθε περίπτωση και για οποιοδήποτε σχόλιο δεν φέρει ευθύνη ο δ.